غر زدنهای درونم

دلم یک ارامش عمیق میخواد دلم یک گوش و یک دل همراه که بی دغدغه حرف بزنم ساعتها بدون مرز 

یک حضور گرم که همه جوره اعتماد کنم و از  این همه بی اعتمادی بگریزم 

یک جای دنج یک اغوش ارام و یک دل مملو از محبت و یک شانه بسان صلابت کوه استوار 

یک نفر که هیچ کس نیست و هیچ وقت نیست 

 از آن یک نفرها می خواهم از آنها که هنوز افریده نشده اند 

از آنها که فقط رویایند و خسته نمی شوند 

انقدر اطرافم پرنیست از ادمها که حتی برای حرف زدن هم برای یک درد و دل ساده و ارام هم کسی را نمی شناسم   

مدیری که که به حساب خودش با وقت ندادن به من برای بیان خواسته ام قصد فرار از موقعیت دارد و گاهی هم قصد تنبیه و مثلا کوتاه امدن من از خواسته کاملا معقولم 

ادمها هر انچه به نفع خود نپندارند اینگار نباید انجام شود! 

خسته شده ام از ندیدن های عمدی و رفتارهای کودکانه ادم بالغ های اطرافم 

نمی گویم رفتارهای من کودکانه ندارد ولی حداقل حواسم هست به کسی ضربه نزنم کسی را زخمی نکنم  

میدانی در ته دلم می دانم که همینها هم ارامم نمیکند 

هیچ چیز ارامم نمیکند استرسهای منتشر در همه لحظات زندگی ام نشانه خوبی نیست.... 

از ترس اینکه یکی هم بهت بگه ادم غرغرویی هستی سکوت را ترجیح می دهم وقتی کسی درک نمی کند و کمکی نمی تواند برایم بکند 

نوشتن اینجا هم ...بارها نمی دانم هیچ نمی دانم فقط یک ارامش عمیق می خواهم