واگویی های من

استرس تمام ذهنم را که نه همه وجودم را تسخیر کرده است

ناشناخته و گنگ فراگیر و فلج کننده

جلساتم به شدت برسرم آوارمیشوند و به محض تمام شدن دوباره برای همان آواره ها می دوم

دونده ای لجوج و خستگی ناپذیر اما خسته و بی نفس که نعش خویشتن در بغل با هدفی گنگ تر می دود

و دستیار دانایی وجودم که به ریشخند میگیرد این همه بهم ریختگی را

ولیکن من ایستاده ام همچو سرو قد بر افراشته و محکم

روان آدمی پیچ وخم های کوچه هایش تنگ و تاریک است

اما شناخت را دردیست شیرین

و صیقل خوردنت تلو خاصی خواهد داشت.